9 - O LUPO E O CRABITO
Un crabito paxentaba no güaire luens d’a suya casa en un fenero. Beyendo-lo o lupo se plegó enta er t ’amortar-lo. Malas que o crabito alufró á o lupo, s’escapó t’a suya casa, e s’achuntó con os mardanos. -O lupo, beyendo moflatas as suyas asperanzas, determinó tentar-lo con parolas mollas e d’amistanza, dizindo-le: ¿O animal imprudén e barrenato, qué buscas tú n’iste puesto, entre istos mardanos?, ¿no beyes como a tierra está sangrosa e mullata d’a sangre d’os que amorta toz os días o tablachero?. Ruego-te que no bibas aquí, do no puedes asperar atra cosa sino a muerte. Sal ascape, e torna-te t’o fenero á paxentar. Respulió o crabito: -Ó siño lupo, no prenes tanto ficazio en yo, pos as parolas tuyas no podrán conseguir que yo m’en baiga de aquí; porque más quiero que o tablachero m’amorte, que no estar amortato por tú.
Si beluno, sin demandar-lo tú te quiere dar consello; cata que puede embazilar-te, e si ixo te da medrana, no te creigas as suyas parolas.
10 – OS PASACHERS E O PILOTO
Una nau empentata por una gran tronada fue á estampar-se en as ondas, e os pasachers que iban en era no feban que bandoliar, plorar e esasperar-se. Estando asinas que abesen puesto prebar belúns meyos ta salbar-sen, a medrana teneba as suyas facultaz tan emparatas, que no feban que puyar as mans enta ro zielo aclamando a fabor d’os dioses. Tan y mientres o piloto lis diziba espullando-se d’o suyo ropache: -Amigos, anque ye muito santo e muito güeno estendillar os brazos á Chupiter, tamién lo’n ye en as zercustanzias en que nos trobamos estender-los á o mar. E dito isto s’arrulló á ras ondas, e estió tan goyoso que logró con no güaire treballo ganar a costa, dende an beyó o mar trasgüllindo a suya nau e a toz os pasachers con os rezos e rogatibas.
Ista falordia fabla con ixos que con os brazos cruzatos l’aguardan tot d’o zielo, sin meter os meyos ta lograr o que deseyan.
11 - A MALA BEZINA
Una muller muito pezquinera buscaba perén plaitinas con os bezíns, e siempre sin enchaquia denguna. Encarrañatos istos de tantas corrompizións se reclamoron á o suyo mariu. – ¡Que muller tenez tan ruin¡, no fa que chilar e barafundiar toda ra bezindalla con a suya mala luenga t’ol día. Profes que ye menester que nos dez un meyo ta saper cómo s’ha de bibir con ixe diaple en traza umana. – Daz-me o meyo busotros,-- respulió l’enturrullato mariu—ta saper cómo tiengo de bibir con era, yo que tiengo que pasar n’a suya compaña no solo os días, sino as nueis enteras.
O que demanda un remeyo ta librar-se d’un mal á qui l’endura e no puede librar-se d’er, ye igual como a bezindalla que demanda á o mariu un consello ta pribar a mala telada d’a suya muller.
Traduzión de Fabián Castillo, Bombolón Retabillador
No hay comentarios:
Publicar un comentario