Feba tiempo que no beyeba a mar e fa poco que bi estié, nomás dos dietas, en a “Costa Daurada”
Fa goyo beyer a mar, sentir-la e dixar que as suyas ondas te faigan fiestetas en os piez. Enfrontinato ta era, a suya grandaria te fa saper o chiquirrins que semos. S’amuestra como o que ye, una esprisión fortal d’a naturaleza. Ixa que, seguntes os clasicos, yera composata de cuatro componens: augua, aire, tierra, fuego.
Imachen de "Miami Turismo", Conzello de Mont-Roig |
A mar Mediterrania ye una mar espezial. O Mare Nostrum que libró a zibilizazión greco-romana. A mar almogábar sulcata en a edá meya por as galeras costruyitas en as “drassanes reials de Barcelona” en a que, seguntes l’almirán Roger de Lauria, dica os pexes teneban que lebar en o lumo o “sinyal reyal d’Aragón”.
Una mar de plachas d’arena fineta, emplitas ué de toristas e de restaurans de gustoso minchar.
A mar á ra que Serrat adedicó dos cantas inixuplidables: “Mediterráneo” e “Plany al mar”.
Una mar que, tanimientres te dixas embazilar por a suya polideza e por o suyo son, conbida a escubrir bel poema de Salvador Espríu, u a tornar á sentir as cantas de Serrat.
Una mar que as suyas ondas te fan mirar-te-las “anar i venir sense parar” entremistanto que o suyo remor te fa sondormir con l’esmo alticamato por que la tiengamos feita “una claveguera”, un socanillato. Una mar feita ué foscor de fosal, que os suyos “ploros eternos” se fan autuals por os migrans que bi s’afogan e por a mortalera en as suyas espuendas orientals, en Gaza.
Una mar que dezaga tiene una tierra emplita de sarratons, selbas, oliberas, biñeros, árbols fruiters e bodegas mudernistas que s’asemellan a catedrals. E que conserba a suya luenga.
Una mar e una tierra que, ta yo, fan que te trobes como en casa tuya.
Mayo de 2025
BOMBOLÓN BUXO
No hay comentarios:
Publicar un comentario