martes, 20 de mayo de 2025

AS FALORDIAS DE ESOPO (6-8)

 

6 – O  TERNASCO E O LUPO

Á un ternasco, que andaba paxentando entre as crabas, le dizió o lupo: -No ye ista con quí marchas a tuya mai, e amostro-le ras güellas que yeran bien lueñes. Respulió o ternasco: -No busco yo ixa que me conzibió e libró, sino a que m’ha criau e me da de tetar, pos ista ye a mía mai. Al contrario, dizió o lupo, aquera ye a tuya mai natural, e ista a que t’ha afillato; por isto debes ir con era. Ye berdá, dizió o ternasco, pero a mía mai d’o suyo propio instinto, m’encomendó á ista craba con á que bibo, pos en o rabaño d’a mía mai, os pastors les quitan á begatas a lana e las amortan ta minchar-las, asinas que marcha en ora güena, que yo quiero morar aquí, que m’irá millor que an tú m’amuestras.

Senifica ista falordia que no bi ha millor cosa que o güen consello, ni pior que o consello malo; e que más probeito da bibir fuera d’os suyos pariéns en paz que entre os pariéns con custions e guerras.


7 – O  ESPARBER E O REISEÑOR

Un esparber fambroso teneba ya en as suyas garras á cierto reiseñor. -Chirmán esparber, le dizió iste: desincúsame a bida, e sentirás as mías cantas, que han de dixar-te encantanau. Ya sapes que dica ros dioses se complazen en ascuitar-me. Soi tan conbenzito d’ixo, respulio-le l’abe carnuzera, que de güen implaz ascuitarba as tuyas mañas si n’iste inte no amenistase más de chenta que de mosica. Dito isto abaló á o pobre cantor.

Isto quiere dizir que a fambre no se regosta con cantas ni politas retolicas.



8 - A RABOSA E O GALLO

Una rabosa fambrosa beyó á un gallo en una casa, e le dizió con güenas parolas: - Ó mi siñor gallo, que fermosa boz teneba o tuyo pai, o cualo yera muito amigo de yo; antiparti pienso que tú lo estarás de güé en adebán. Yo biengo á conoxer-te por l’amistanza que teneba con er, e asinas te demando que cantes, ta beyer si tiens tan güena boz u millor que o tuyo pai. O gallo, dando credito á ras engañuflas parolas d’a rabosa, prenzipió á cantar con os güellos zarratos, ta sacar millor a boz. Allora a rabosa blincó denzima d’er e lo engalzó. Os ombres d’o lugar que  beyeron isto, eslamporon zaga a rabosa dizindo: -Dixa estar o gallo que no ye de tú. Sentindo isto o gallo, le dize á ra rabosa: - ¿No sientes o qué dizen ixos rusticos aldeyanos?, ¿Por qué no lis rispondes?, diziles que yo n’estoi d’ers, sino de tú, e que tú te lebas o gallo de tú e no pas o d’ers. Creyó isto a rabosa e soltando á o gallo d’a boca dizió: --Yo lebo o gallo de yo e no pas o de busotros. E cuan a rabosa deziba istas parolas, o gallo boló enta un árbol bezino, e dende alto le dizió á ra rabosa: -- Miente siña mía, porque yo estoi d’os ombres e no de tú. A rabosa conoxendo ro engaño remató dizindo: ¡O boca, cuantas cosas dizes, que dimpués te pena d’aber-las dito¡, por zierto si agora no eses fablato no aberbas perdito o gallo.

Muitas presonas charran sin caducar antis o que han de dizir, e dizen tales cosas que dimpués se repienten d’aber-las dito. A parola que sueltes no la puedes rebocar, e asinas piensa o que has de fablar.

Traduzión de Fabián Castillo, Bombolón Retabillador



No hay comentarios:

Publicar un comentario