O chirar d’a bida ye un zarziello,
que empentato por un nino s’esboca
por una enruellata carrera encosterata.
Ye un trillo que redola e que redola,
e que á begatas se’n sale d’a garba.
Una farranca que redola entre a glera,
empentata por un río engaronato.
A endrezera d’a bida ye larguiza,
e amenista empentons bellas begatas,
igual como ixas campanas que bandían,
pero que ascape aturan sin os zereños brazos.
Malas que o tiempo esdebiene bi ha un gran peso
que en fundos avisos nos afunde,
en barucas que á ro nuestro esmo aturmentan,
e allora, allora l’alma amenista un buen esbrunze.
Pero, dize-me, biella choliba,
tú que abitas en l’altero d’os campanals:
¿Cuánto tiempo fa ya que mans umanas
no bandían con rasmia ras campanas?
Poema 50 de Basemias d’un campasolo.
Fabián Castillo Seas , Bombolón Retabillador
No hay comentarios:
Publicar un comentario