41 - A PANIQUESA E L'OMBRE
Deseyando una paniquesa, cazata por un ombre, fuyir d’a muerte que le menazaba, le dizió: -Ruego-te que me desincuses, en ficazio de que escosco a tuya casa d’os xorigués que t’empreñan e fan a tana. Respulió l’ombre: -Si ixo lo feses por respeto á yo, lo t’agradexerba e te conzederba o perdón que demandas; pero tú amortas á os xorigués ta mincharlos-te, e ta replegar os espullos que abeban de rosigar ers, e asinas no quieras bender-me esquimens bazibos.
Isto lo han considerar ixos que solo obran por o suyo intres particular, e venden á os atros serbizios. No solo s’ha de alufrar a obra, sino a boluntá con qué se fa.
42 - O FALCÓN E O REISEÑOR
Trobando-se un maitín o falcón en o niedo d’un reiseñor, le suplico ista abe, que no dañase á os suyos fillos. Respulió o falcón: -Faré o que me ruegas si cantases bien. O reiseñor, por medrana de perder á os fillos enzetó á cantar. Allora dizió o falcón: -Amigo, no cantés bien, e asinas pillando á un fillo d’o reiseñor, prenzipio-le á minchar. En ixe inte plegó un cazataire, e engalzó con una flocada á o falcón, que como yera espigüardato, ascape lo pilló.
No podemos bibir espigüardatos, pos uns con atros bibimos en contina guerra, e quí tienga enemigos no s’aduerma.
43 - O PARDO E O CAZATAIRE
Un pardo bebiendo en una fuen, beyó en l’augua ra suya imachen repicar, e se deleitaba alufrándo-la, muito satisfeito d’a suya cuernamenta, pero no güaire d’as suyas patas, dizindo que yeran mal tallatas e masiato libianas. Tan y mientres se trobaba en ista consideración, sintió a boz d’un cazataire, que con os cans l’encorreba; e beyendo-le ya muito amán, se reconta que se balió d’a lixereza d’as suyas patas, e s’escapó d’entre os suyos enemigos. Dimpués, dentrando en una selva s’enreligó con os cuernos en unas coscolleras, e no podió dar un trango. Allora l’apercazó o cazataire, e beyendose o pardo pillato, mudó de parexer, e alabó o que dinantes eba menospreziato, e menosprezió o que antis eba alabato.
A begatas o que más cuaca daña. L’angruzioso piensa que os emplegos e dinnidáz son biens apreciables; si er sapase a qué mals nos espone a fachenda, mudarba sin dandalo de pensamiento.
44 - AS LIEPRES E AS GRANOTAS
En zierta enchaquia as liepres, enrestitas por os cans, retalinioron, que ta no bibir en continos espantos más quereban morir. E asinas as pobrachas plegoron ta una basa t’arrullar-sen en era. Beyendo as granotas a ramada de liepres, que beniban enta do eras bi yeran con gran espanto e medrana blincoron todas ta l’augua. E beyendo isto as liebres, dizió una á ras atrás: --Chirmanas, no esesperemos, continemos a nuestra bida, pos atros bi ha tamién que han e enduran grans medranas e espantos como nusotras, e si bella contumanzia nos plega, suframos-la con pazenzia. Bibamos pos igual como toz.
O que no enzierta á lebar con pazenzia os suyos mals, chite una güellada á os allenos e aprenda á sofrir; pos debemos alufrar o mal que atros enduran. As contumanzias deben endurar-se con pazenzia.
45 - AS MANS, OS PIEZ E A FONSERA
Os piez e as mans, imbidiosos, charroron con a fonsera, dizindo asinas: -Tú solo quitas probeito d’os nuestros esquimens, ta quí treballamos nusotros sino ta tú, ta un laminero que sin prener parti en os treballos, tú solo reculles o fruto. Asinas qué triga una d’as dos cosas, o prene un mestier d’o que te mantengas, u amorta-te de fambre. A fonsera, albandonata d’ista traza, estando sin bidolla muito tiempo, perdió a calor e s’arguelló. De isto se siguió, que toz os miembros enduroron o mesmo treballo e s’arguelloron tamién, e de resultas tot o cuerpo s’amortó.
Denguno ye prou ta si mesmo, os uns semos menester á os atros. A begatas a cayita de un ye a disgrazia de muitos.
Traduzión de Fabián Castillo, Bombolón Retabillador
No hay comentarios:
Publicar un comentario