lunes, 9 de junio de 2025

AS FALORDIAS DE ESOPO (12-15)

12 - L'AZEMBLA

Una azembla fresca e molluta no aturaba de choben de fablar con milentas lobas d’a suya mai, a yeugua. Pero dimpués cuan en a bielllera se beyó condenata á endurar os continos palos d’o suyo guiador, e á lebar o trigo t’o molín mudó de retolica. Alcordo-se allora d’o somero e reconoxiolo muito umilde por o suyo pai.

D’a mesma traza son puyatos muitos ombres á una mena que no lis pertoca, se olvidan d’o suyo orichén; pero cuan a fortuna lis ha tornato atra begata en o suyo primer estato, tornan á alcorda-se d’a suya naxedura.

13 - L'ALICA E A CUERBETA

L’alica teneba entre as suyas zarpas una ostra, e pedequiaba ta crebar con o pipón a casca que enziarra aquer animal; pero yera por demás. –No quitarás cosa d’o tuyo pedequiar – escaziló una cuerbeta que se moriba d’imbidia ta aprobeitar-se d’a presa. –Remonta-te en l’aire tot o que puedas, e dixa cayer a ostra n’o sulero, e ha de crebar-se sin remeyo. Aprobó l’alica ista propuesta e siguió o consello d’a suya amiga, a cuala trobó en isto a suya bentalla, pos abendo-se a ostra feito piazos eslampó ascape á quitar de dentro a carne, arreguindo-se á carcallatas d’a credulidá de l’alica.

Para cuenta con qui t’aconsellas, pos o conseller quiere muitas begatas obtener o suyo esquimen, más que quitar-te a tú d’o contornillo.

14 - O LUPO E A GRUDA

O lupo minchando carne, trabeso-le o garganchón un güeso, e demandó á ra gruda que, pos era teneba bien luengo ro cuello, le querese sacar aquer güeso, prometiendo-li por ixo muitas dadibas, a cuala mobida por as rogarias e prometimientos le quitó ro güeso, e asinas aduyó á o lupo. A gruda demando-le que le bosase a suya fabor e cumplise o que li prometió, e o lupo li respulió: -O ingrata e desagradexita, no sapes que tenebas a tuya capeza drento d’a mía boca, de traza que te podeba degüellar si ese quiesto, e la te dixé quitar sin fer-te mal denguno, ¿e no te parixe que te fazie gran bien con ixo?,¿qué me demandas pos agora.

Ista falordia nos amuestra que fer bien á os malos no aprobeita cosa, porque nunca no s’alcuerdan d’o bien que recullen. Os malos nunca no conoxen o bien que lis fan.

15 - O BOLACO E A RABOSA

Un bolaco pillando d’una finestra un queso, lo puyó denzima d’un árbol. Como lo beyó a rabosa, deseyando furtar-le-ne, con parolas engañosas, prenzipiole á loar e dizir-le d’ista traza: -O abe muito polita, no bi ha en toz os bolatils qui siga semellan á tú, asinas n’a luminaria d’as tuyas plumas, como n’a disposizión e polideza. Si teneses a boz clara, no aberba entre as abes qui te lebase bentalla. E er, enfuelgando-se d’aquera bana alabanza, e querendo complazer á ra rabosa e amostrar-le a suya boz, prenzipió á cantar, e ubrindo o pipón, cayósele o queso que teneba en er, e antis de plegar t’o solero, a rabosa l’engalzó e en presenzia d’er lo se minchó ascape. Allora o bolaco bosó a pena d’a bana alabanza.

Amonesta ista falordia que denguno no debe sentir ni creyer as parolas engañuflas de bana alabanza, porque a bana e falsa gloria trayen berdadera carraña e dolor. Qui t’afalaga muito te quiere encantuzar.

Traduzión de Fabián Castillo, Bombolón Retabillador

No hay comentarios:

Publicar un comentario