miércoles, 12 de noviembre de 2025

DINANTES DE NAXER

Dinantes de beyer as luzes e as brempas, yo abitaba quedo

En a mía estreita bambolla acuosa e de pando medro,

E me sentiba bien.

O Tiempo no esistiba pas e yo reposaba, folgaba

En ixas auguas tibias e quedas, igual como nabata

Amanata á espuenda serena e solanera.

 

Yera a mía mosica a remor d’aquers caldos

Rozando as parez d’a matriquera,

Os muitos lecos que sentiba lexanos e diferens.

E yo á begatas flotaba e me rechumbelaba,

Grazias á un bandeyo que yera un berruntar as ondas,

E me sentiba prou bien.

 

Á begatas, en o mas calmudo d’a mía esistenzia,

Cualcosa estorbaba ra mía quietú e m’empentaba,

Yera una sensación estrania, un mundo paralelo,

E una permenadura s’apoderó de yo:

Bibiba en cualcosa e tamién en a no-cosa,

E ya no podié reposar más en aquer leito acuoso.

 

Aquers lecos m’enxordaban cada begata con más rasmia,

Igual como charradas inrematables e mormosteyos

Que yeran un berruntar aires e tronadas.

O mío mundo acuosa m’afogaba,

E una permenadura s’apoderó de yo.

 

 

Poema 1 de BASEMIAS D’UN CAMPASOLO

BOMBOLÓN RETABILLADOR


No hay comentarios:

Publicar un comentario