Dinantes de beyer as luzes e as brempas, yo abitaba quedo
En a mía estreita bambolla acuosa e de pando medro,
E me sentiba bien.
O Tiempo no esistiba pas e yo reposaba, folgaba
En ixas auguas tibias e quedas, igual como nabata
Amanata á espuenda serena e solanera.
Yera a mía mosica a remor d’aquers caldos
Rozando as parez d’a matriquera,
Os muitos lecos que sentiba lexanos e diferens.
E yo á begatas flotaba e me rechumbelaba,
Grazias á un bandeyo que yera un berruntar as ondas,
E me sentiba prou bien.
Á begatas, en o mas calmudo d’a mía esistenzia,
Cualcosa estorbaba ra mía quietú e m’empentaba,
Yera una sensación estrania, un mundo paralelo,
E una permenadura s’apoderó de yo:
Bibiba en cualcosa e tamién en a no-cosa,
E ya no podié reposar más en aquer leito acuoso.
Aquers lecos m’enxordaban cada begata con más rasmia,
Igual como charradas inrematables e mormosteyos
Que yeran un berruntar aires e tronadas.
O mío mundo acuosa m’afogaba,
E una permenadura s’apoderó de yo.
Poema 1 de BASEMIAS D’UN CAMPASOLO
BOMBOLÓN RETABILLADOR
No hay comentarios:
Publicar un comentario