miércoles, 26 de noviembre de 2025

CUAN PRENZIPIÉ Á BEYER A LUZ

E un día esclaté u naxié, un día sintié

Un esclatito dolorenco y enzegadero,

E n’a mía incapablidá un gran planto

S’apoderó de tot o que yo yera e berrunté

Que ixo yera o escomenzipio d’a fin.

 

Pero fue escubrindo luzes e morisquetas e suenios,

E lunas de plata e cálidos maitins e sols

Doratos e brempas zaga os chinipros berdes.

Flamas e amors en tardis de berano,

Ríos de plata entre molsas e arainas de colors,

Rampallos de zielo e nafras dolorencas,

Auguas claras de manantíos inrematables

E negros manantíos de bin en os truxals.

Mosicas zelestials con dulzismas bozes,

E parolas debinas cantatas por os poetas.

Pasions de l’alma chobenil emplita de goyo,

E besos e cantas d’o reiseñor inamorato.

Os eternos chuegos, a sinfinidá d’o Tiempo,

Os orichens trafucatos e bremposos e a no-cosa,

A no-cosa rodiando-lo tot.

 

Pero drento d’ixa no-cosa yera l’ombre,

L’ombre como un tot en o mundo.

E dimpués d’aber conoxito á l’ombre,

Una permenadura s’apoderó de yo.

 

Poema 2 de BASEMIAS D’UN CAMPASOLO

BOMBOLÓN RETABILLADOR

No hay comentarios:

Publicar un comentario