E un día esclaté u naxié, un día sintié
Un esclatito dolorenco y enzegadero,
E n’a mía incapablidá un gran planto
S’apoderó de tot o que yo yera e berrunté
Que ixo yera o escomenzipio d’a fin.
Pero fue escubrindo luzes e morisquetas e suenios,
E lunas de plata e cálidos maitins e sols
Doratos e brempas zaga os chinipros berdes.
Flamas e amors en tardis de berano,
Ríos de plata entre molsas e arainas de colors,
Rampallos de zielo e nafras dolorencas,
Auguas claras de manantíos inrematables
E negros manantíos de bin en os truxals.
Mosicas zelestials con dulzismas bozes,
E parolas debinas cantatas por os poetas.
Pasions de l’alma chobenil emplita de goyo,
E besos e cantas d’o reiseñor inamorato.
Os eternos chuegos, a sinfinidá d’o Tiempo,
Os orichens trafucatos e bremposos e a no-cosa,
A no-cosa rodiando-lo tot.
Pero drento d’ixa no-cosa yera l’ombre,
L’ombre como un tot en o mundo.
E dimpués d’aber conoxito á l’ombre,
Una permenadura s’apoderó de yo.
Poema 2 de BASEMIAS D’UN CAMPASOLO
BOMBOLÓN RETABILLADOR
No hay comentarios:
Publicar un comentario