A foguera puya ras suyas flamas como luengas
tremolosas e difuminatas en l’aire nueiturno.
Fulgurazións an as nuestras ninetas se tresbaten
en misteriosa conesión de fuego e alma.
Como un dios d’a blosura rodiamos as tuyas mugas,
e t’amuestras debán nusotros como único sol en a nuei.
E arredol d’iste altar tuyo de catizas e calibos caliens,
minchamos e zorrupamos, charramos e arreguimos.
Ayere cosirábanos día e nuei a misteriosa flama,
güé ye un rito acotraziar con ficazio as tozas de leña.
Chunto á o fuego ofrexébanos sacrificios á dioses estranios,
güé paseyamos á uns santos arredol d’a tuya rasmia.
D’a nuei d’os tiempos istos rituals promanan,
perén estió a flama endicadera de debina presenzia,
e agún güé mesmo ixa flama nos embazila e nos chunta,
tanto nos parixemos á os nuestros debanpasatos.
Fabián Castillo Seas, bombolón retabillador
Repolíu poema de flamas sacratas e blosas, cheras purificaderas.
ResponderEliminar