jueves, 26 de junio de 2025

CANTA TA ESTRICALLAR OS SILENZIOS


A ora d’os arbols cantors ye plegata,

ye plegata sin dandalo con berdas esmeraldas,

a nuei de puyar as bozes, si, a nuei

emplita d’estandartes con risetas.

 

Chilemos, sí, ¿ á qué asperamos?.

Se sienten as azeras baxar d’as estrelas,

an remanioron con os nuestros garganchóns,

mientres os bolacos abalaban lunas tutonas.

 

A ora d’as mans blangas ye plegata,

ye plegata sin dandalo con berdas esmeraldas,

ye plegata estricallando as medranas,

a nuei emplita d’estandartes nuebos.

 

Chilemos, sí, ¿ á qué asperamos?.

Se siente o beire á caramuello por a sangre,

se siente a dolor en os garganchóns,

mientres as yenas abalan asperanzas.

 

A ora d’as mans funditas ye plegata,

ye plegata sin dandalo con berdas esmeraldas,

ye plegata estricallando ros silenzios,

a nuei emplita d’estandartes claros.

 

Fabián Castillo Seas, bombolón retabillador

Poema 49 de Basemias d’un Campasolo.

No hay comentarios:

Publicar un comentario