A ora d’os arbols cantors ye plegata,
ye plegata sin dandalo con berdas esmeraldas,
a nuei de puyar as bozes, si, a nuei
emplita d’estandartes con risetas.
Chilemos, sí, ¿ á qué asperamos?.
Se sienten as azeras baxar d’as estrelas,
an remanioron con os nuestros garganchóns,
mientres os bolacos abalaban lunas tutonas.
A ora d’as mans blangas ye plegata,
ye plegata sin dandalo con berdas esmeraldas,
ye plegata estricallando as medranas,
a nuei emplita d’estandartes nuebos.
Chilemos, sí, ¿ á qué asperamos?.
Se siente o beire á caramuello por a sangre,
se siente a dolor en os garganchóns,
mientres as yenas abalan asperanzas.
A ora d’as mans funditas ye plegata,
ye plegata sin dandalo con berdas esmeraldas,
ye plegata estricallando ros silenzios,
a nuei emplita d’estandartes claros.
Fabián Castillo Seas, bombolón retabillador
Poema 49 de Basemias d’un Campasolo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario