A biella crapa remuga e me se cata,mientres o suyo crapito puya por as pinganetase blinca goyoso pos no conoxe o suyo destín.A biella crapa remuga e me se cata,mientres muígo o suyo braguero rinchato.Plenaré una pichela de blanga leie encara dimpués o crapito abezará.
Muitos días ista eszena se segundía,os tres chuntos beyemos á ormino amanixer,dica que un maitín a biella crapa se permenae o crapito no sospeita o suyo destín.De chicot yo ploraba con azetas glarimascuan o mío lolo degollaba os tiernos crapitos.Pero er m'amostro con plateras parolas que remero:-Ta que uns podamos bibir,atros tienen que morir.
E tot remata con un esberreco afogatopor as mías mans ensangrentatas.E a biella crapa nierbosa s'amaga en un cantón,pero encara remuga e me se cata.Sin dandalo berruntará pasatas esperenzias.
Fabian Castillo
No hay comentarios:
Publicar un comentario